Ritueel op zondag. Elke zondag. Uiteraard. Anders is het geen ritueel.

Elke zondag gaan Jes en papa naar de bakker en daarna naar de koffiebar op de hoek van onze straat.

Bij Tom. Luid en lomp met een enorme grote mond.

‘Goeiemorgen Jes. Kom je mijn chocolaatjes stelen?’
‘Dag Tom.’ Jes loopt stekerecht naar de schuif achter de houten toonbank, neemt twee chocolaatjes en gaat aan zìjn tafeltje tegen de muur zitten.

 ‘Jes, ga je een appelsap drinken?’ Tom brult het door zijn boîte alsof hij een speech houdt op de jaarlijkse bijeenkomst van doven en slechthorenden Nochtans zit er altijd hetzelfde publiek: 2 man achter alvast een fris schuimend glas, de dame die altijd haar jas en zonnebril aanhoudt en 1 verdwaalde toerist. Bevend van de Korsakov zet Tom een halve kop koffie voor Dimi en een appelsap voor Jes neer. Mét een rietje. ‘Fucking eco-fascisten met hun hypocriete idiote maatregelen, alsof dat stukje plastic minder de wereld gaat redden. Het is allemaal al lang naar de kloten. Jes, zeg eens: het is naar de kloten…’

‘Na de koten.’ Jes zjoebert zijn appelsap in één teug tot in de helft.

Tom. Zonder schaamte. Zonder takt. Zonder onderscheid. Twee hipsters vroegen een keer naar amandelmelk en werden vierkant en langdurig uitgelachen ‘dat is hier Gent niet, wi!’. Hij zou de koningin zonder verpinken buiten zetten, mocht ze klagen dat haar thee koud is (ook al is die bijna ice tea). Allemaal over dezelfde kam.

Zomer of winter zit hij voor zijn deur ketting te roken, heeft een patent op slecht gezind zijn zonder reden, veegt zijn voeten aan ons klein-vlaams verlangen naar anonimiteit op straat en davert dat iedereen het horen kan: ‘Ah mama! Ga je naar de winkel, mama? Wat ga je klaar maken, mama? Of ga je een pizza uit de diepvries pakken, mama?’

Je zou het ontzien om langs zijn tearoom te wandelen. Maar Jes niet. Jes is verzot op Tom. Als we de hoek om komen gefietst met onze tandem, brult hij harder dan de meester-brulaap:

‘DAG TOM!!!!’ Hij loopt zomaar de open deur binnen elke keer we passeren. ‘DAG TOM!!!’

En elke woensdag: ‘Tom is gesloten. Waar is Tom?’

Tom is verzot op Jes. Jes mag alles. Chocolaatjes stelen, zijn appelsap leeg gieten op Linda’s pas gepoetste tafel, een klant wegduwen die op ZIJN stoel zit, eindeloos roepen ‘hei Tom’ en eindeloos antwoord krijgen ‘hei Jes’. Tom wordt nooit boos op Jes.

Tom werd nooit boos op Jes.
Vorige zondag is Tom plots en veel te vroeg overleden.

Nooit meer zondag. ‘Waar is Tom?’

Jes zal het nog een miljoen keer vragen.

Rust zacht Tom, hopelijk heb je daar benenden tof, niet-braaf gezelschap en hopelijk is er koemelk voor in de koffie!

(onze oprechte deelneming, sterkte en troost voor Linda, Lieselot, zijn  familie en vrienden)