Niet gooien met de dingen

Jes speelt boven op zolder. Er robbelt een pop van de trap.

‘Niet gooien met de dingen!’

Er volgen: een tijdschrift, een set kleurpotloden, een knuffel, een grotere knuffel, de grootste olifantenknuffel. (Je kan hem beter niets verbieden, geef hem een alternatief zegt de pedagogische thuisbegeleiding).

‘Jes! Gooien met de bal!’

Er volgen: een knikker en nog één, een regen van knikkers, de hele knikkerbaan, een nachtlampje, een donsdeken, een resem kussens, het stoeltje van zus.

‘Jes!!! Gooien met de BAL, anders moet je op de rode stoel! (nog steeds pedagogisch verantwoord, vind ik – ondanks het slagveld onderaan de trap.)

Er volgt: een rode ukelele die in stukken uit elkaar spat.

JES! Naar beneden nu! In je kamer!! (Fuck pedagogie!)

Jes komt braaf de trap af, gaat spontaan zijn kamer in en sluit zelf de deur. ‘Niet gooien met de dingen, gooien met de bal, Jes!’ hoor ik hem zichzelf berispen.
Mijn hart smelt alweer. ‘Kom er maar uit vent, gooien met de bal hè!’

Ik geef hem een zachte groene bal.

‘Gooien met de bal.’ Imiteert Jes flink.

‘Kom, samen met mama opruimen.’ Ik buk me om de betreurde ukelele te verzamelen.

KLETS!

Op de grond onder de salontafel liggen mijn vrijdagmarktbloemen in een plas van water, bal en glas.

‘Gooien met de bal.’ Bromt Jes.