Mamake

‘Mamake,’ zegt Jes. Plots. Uit het niets.
Hij heeft mij een miljoen keer ‘Ja Jeske’ horen zeggen. En neenee ik overdrijf geen enkele keer. Letterlijk een miljoen keer.
Autoritten naar school gaan bij ons niet zelden zo:

‘Mama?’

‘Ja Jes?’ (ik denk dat hij me iets wilt vertellen).

‘Mama?’ (op exact dezelfde toon).

‘Ja Jes.’ (ik heb al door dat ik me weer laten vangen heb, hij heeft helemaal niets te zeggen. Zoekt alleen bevestiging).

‘Mama?’

‘Ja Jes.’

‘Mama?’

‘Ja jongen.’

‘Mama?’

‘hmm’

‘hmm’ (Jes imiteert EXACT mijn intonatie en lengte van hmm).

‘Mama?’

… (ik geef het op).

‘Mama? …. Ja Jes. (exact mijn stem en intonatie, randje bangelijk eigenlijk)… Mama?’

‘Jaha jongen!’ (licht geïrriteerd).

‘JAAAHAAA jongen!!!

Hij ligt in een deuk, heeft mij exact waar hij mij wil. Namelijk weer mooi bij de les. En het spel kan herbeginnen.

‘Mama?’

‘Jes-ke?’ (ik moet! Echt! U zou er gek van worden, maar ik kan niet anders).

En dan ineens: ‘Mama-ke?’

Hoor ik dat goed? Ik probeer het nog eens.
‘Jeske?’

‘Mamake?’

Ik ben zwaar onder de indruk. Die –ke!!! Het is een variatie! Het is een interpretatie! Mijn zoon die een hekel heeft van alles van het geijkte pad afwijkt, parodieert me! Halleluja en hoera. Ik krijg de slappe lach, en Jes ook. De tranen rollen over ons beider wangen.

Ik mis bijna onze dagelijkse afrit.