Tieren

‘Mevrouw, is dat uw kindje daar?’

Een ukje van amper 2 met vlechtjes houdt haar handjes tegen haar oren en wijst met haar kin naar Jes.

Hij zit in het ballenbad en heeft het weer vreselijk lastig. Elke angst, frustratie, onbegrip, ongeduld of twijfel die door zijn lijfje giert, tiert hij eruit. Hoe hij erin slaagt om telkens weer exact die toonhoogte en dat volume te vinden waardoor je op je beide handen moet gaan zitten om hem geen keiharde mep te verkopen. Soms voel ik een hersencel uit elkaar spatten, die frequentie. Thuis heb ik een paar op maat gemaakte oordoppen speciaal voor concerten die al meer dan hun geld waard geweest zijn. Hoewel ik me de tijd niet meer kan herinneren dat ik nog op een concert aanwezig was. (telt het schoolfeest van mijn dochter als concert?).

Op een keer krijste hij zo hard, dat er aan de deur gebeld werd. ‘Hallo?’ zei ik door de parlofoon. ‘Goeiendag, weet u dat er een kindje heel erg hard staat te huilen aan uw deur?’ Jes kon al een dik half uur niet begrijpen waarom de voordeur niet nog 10 keer open-toe-open-toe mocht (de limiet van 30 keer was al overschreden). 

‘Hij huilt niet, hij tiert,’ antwoordde ik.

‘Wablieft?’ Jes geschreeuw klonk in stereo, 1 keer door de parlofoon en 1 keer vanuit de hal.

‘Ik weet het.’

Ik legde de hoorn dicht. Kon me de bezorgde passante haar verbouwereerd gezicht perfect voorstellen en vroeg me af of ik nòg eens de politie aan mijn deur mocht verwachten.

‘Mevrouw, is dat uw kindje daar dat zo tiert?’ vraagt het meisje opnieuw.

‘Ja,’ geef ik toe, ‘erg hè!’

Het kind knikt met zoveel medelijden in haar blik dat ik 2 seconden overweeg om haar mee naar huis te nemen in plaats van mijn eigen zoon.