MikadoMoment: Schuilen in licht

Kinderen, begin ik, kneden mensjes van klei. Die stappen

onvast, op routine gaat het sneller en altijd zijn ze in de weer,

zitten neer, staan op en zetten zich weer, zo

houterig de lijven en armpjes, ze stuiteren tegen lucht.

De mensjes kletsen en kwebbelen aan een tafeltje in de tuin

in zwaar middaglicht dat hen hard raakt en

later bedaart en op de handen dun een glans uitstrijkt.

Ze wijzen zich een tuin. Ze babbelen zich tot wie ze zijn

en wat aan dag rest, schuift achteloos langs hen heen.

Ze zetten fluopetjes op, bevechten de liefdeloze schemer

en door de golfjes en plotse o’s van monden

ontsnapt warmte die diep en rood in hun borst gloeit

en het duister gaat met alles aan de haal.

Morgen, bedenken ze, vangen ze licht en kooien het.

Ik besluit: en daar zoek jij ergens onder te komen?

Ja, knik je, en niet eens als stenen beeldjes. Potlood-

tekeningen. Herbegin met wegwervelende figuren, in 4H,

wij, de tuin en het licht een kluwen van lijnen.

ROB THEYS 2018