WeekWeek

‘Een kind met een beperking hebben is het ergste wat je als koppel kan overkomen.’ Ik zeg dat niet, het is een psychiater op een, dat geef ik toe, eerder discutabele website. Maar ik bleef toch hangen bij de uitspraak. Het ergste dat je kan overkomen lijkt mij namelijk je kindje verliezen. Toch?
Zijn uitleg was dat je bij verlies voor een voldongen feit staat en daar wel of niet mee omgaat als koppel. Een beperking houdt net grote onzekerheid in en een opeenstapeling van teleurstellingen.

‘Waar!’ denk ik. Het is hard om te zeggen maar ook mijn man en ik hebben al overwogen om uit elkaar te gaan. Dan zou de zorg tenminste verdeeld zijn. Een week helemaal voor Jes en zijn zus, een week voor mezelf.
Natuurlijk zou ik hen missen, enorm! Maar ik zou de week dat hij er wel is tenminste weer de energie hebben om ermee om te kunnen. Om hem liefdevol alle aandacht en extra zorg te geven die hij verdient.

Spijtig dat ik mijn man daarmee dan wel kwijt speel. Collateral damage.

Misschien moeten we zoeken naar een koppel waarmee we kunnen samenwerken. Afwisselend alle kinderen bij het éne of bij het andere gezin. Co-ouderschap 2.0. voor koppels die mekaar niet zo beu zijn, maar hun kinderen af en toe wel.

Ook leuk voor de kinderen zelf lijkt mij. Een groot gezin én 2 paar ouders om tegen te rebelleren.

Af en toe huize kindervreugd. Af en toe wittebroodsweken.

Week week

Kandidaten?