Bloot gat

Samen zitten ze aan tafel op het terras van een kinderboerderij, bestellen 2 glazen wijn en een Sprite en een fruitsap. 2 keer spaghetti ook en of ze een er 2 bordjes bij kunnen krijgen voor de kinderen. De ober zucht dat ze kindspaghetti hebben. Hij heeft een hekel aan de krenterigheid van normale gezinnen. 2 kinderspaghetti’s dan. En een rietje voor de kleinste.

‘Ga maar,’ zegt de man aan tafel, de vader, denk ik, dat weet je nooit zeker. De moeder glimlacht minzaam. Zij is de moeder, dat zie je zo, alleen moeders glimlachen zo. Hun kinderen hollen gillend de aangrenzende speeltuin op. Het is dat soort plek. Het soort plek dat je kinderloos ten alle tijden moet vermijden, maar  als ouder googel je ze in ijdele hoop dat er nog nieuwe in de buurt geopend werden. Ik volg de gillende hollers en spot ondertussen onze eigen jongste boven in de houten klimtoren zonder broek. Ik spurt het plein op, hoop, bid, smeek dat hij daarboven geen grote boodschap heeft achter gelaten. ‘broek aanhouden, Jes’ zucht ik opgelucht als ik niks ruik bij bovenkomst. Jes heeft er geen boodschap aan. Hij glijdt gierend op zijn bloot gat naar beneden. Ik volg hem, zij het minder gezwind.

Beneden staat Dimi klaar met jassen. De limiet is overschreden, vanaf nu gaat het toch alleen maar fout. Dat weten we. Zus teken doen en wegwezen. 
Uit mijn ooghoeken zie ik de ober onze tafel afruimen: 1 leeg glas blonde Leffe, 1 half leeg, 2 halfvolle fanta’s met rietjes. Toch heeft hij geen hekel aan ons. De gezinnen die nooit iets eten, nooit hun glas leegdrinken en altijd op voorhand betalen.