Voorsteker

Jes steekt alle kinderen voorbij op de trap van de waterglijbaan.

‘Hé! Dat mag niet! Jongen!! Ei zeg Voorsteker!!!

Ik zit beneden met mijn voeten in het peuterbadje met zicht op het gebeuren.

Ik verroer geen vin.

Er was een tijd dat ik mee ging. Op elke trede angstvallig keeper speelde: niet omdat de groten mijn kwetsbaar kleintje voorbij zouden steken, maar om Jes in de pas te houden. Onophoudelijk prevelde ik: ‘beetje wachten Jes. Klein beetje wachten. Eerst is het de beurt aan dat kindje. Wachten tot het lichtje groen is.’

Kapot was ik na een uurtje zwembad. Ik gaf het op.

Jes klimt nu alleen de trap op. Hij wacht niet achteraan in de rij. Hij wacht boven, bij het lichtje, tot dat groen is. Hij laat talloze kindjes voorbij gaan, maar hij wil het lichtje zien groen worden. Tot hij plots vindt dat het zijn beurt is. Soms hebben kindjes hem al 2 keer gedubbeld voor hij gaat, soms is hij vroeger.
‘Mamaaaaaa, die jongen steekt voor!!!’

Een mee aanschuivende moeder kijkt over de leuning van de trap het zwembad rond. Waar is de moeder van dat ongemanierde kind? Kan ze niet tussen komen?

‘Mamaaaaa!!! Dat mag toch niehiehiet.’

Ik plons met mijn voeten in het heerlijk warme peuterbadje en kijk mee rond. Ja waar is die moeder eigenlijk? Kan ze daar niets op zeggen?

Gierend sjeest Jes de glijbaan uit en loopt pijlrecht opnieuw de trap op.

We blijven nog een uurtje.